30 may 2016

Concurso de narrativa en galego. Gañadora Uxía León. 4ºESO A

Xeralmente, todas as historias narrativas comezan da mesma maneira. Preséntasenos unha personaxe nun espazo e nun tempo cun problema determinado; tras algunha que outra batalla ficticia ou conflito amoroso, a nosa personaxe resolve o problema e a historia remata. Eu pretendo cambiar as regras: vostede será a personaxe. Situareino en diferentes contextos co único fin de espertar a súa curiosidade e de poñer en marcha o seu maxín.
Está preparado?


Latexos. Latexos pausados e profundos reverberan ao seu redor. Escuridade.
Abre os ollos. O astro rei esperta e unha calor aloumiñeira atopa coa súa faciana.
Primavera.
As súas pupilas minguan debido ao cambio de luz, deixando ver uns iris escintilantes que agochan unha mirada entre confusa e fascinada a causa do panorama ante o que se atopa: unha paisaxe bucólica que zumega vida.
A branca brétema da mañá esvara outeiro abaixo, limpando todo aquilo por onde pasa, como se a natureza se estivese a lavar a cara para aparecer ante vostede cunha boa presenza. Cada pinga de rosada en cada silveira, en cada tea de araña, en cada póla de cada castiñeiro é única, pura e irrepetible.
Érguese.
Ao apoiar a man na aínda húmida alfombra de herba, unha tímida xoaniña decide, sen o seu permiso, realizar unha ruta de investigación dende o dorso da súa man ata o seu antebrazo, sementando cóxegas en cada ápice do seu percorrido. Mais instintivamente foxe cando se decata de que vostede pretende desexarlle os bos días. Tal vez fose incluso máis tímida do que aparentaba ser.
Decide deixar atrás a súa colorada amiga para escudriñar con máis atención o lugar no que se atopa.
Á súa esquerda, unha maxestuosa fervenza chora sobre as rochas erosionadas dunha ampla lagoa. Como se dun elixir de vida se tratase, consegue atenuar a sede das flores que, enérxicas, vivas, crecen ao bordo desta. Nunca flores tan fermosas vira. O arrecendo suave que desprenden acentúa o seu atractivo. Á súa fronte, atópase o outeiro polo que esvarara a néboa da mañá, tamén asolagado de pequenas flores. As polícromas corolas esténdense ata onde lle alcanza a vista, pero non conforme con esta beleza hiperbólica, superlativa, disponse a explorar.
Que anda a buscar?
Comeza a camiñar, intentando non perder detalle do que sucede ao seu redor. Pronto a agradable harmonía da beleza primaveral é substituída por unha, aparentemente caótica, actividade hiperactiva.
Verán.
O sol abate abruptamente contra vostede dende o cénit, como se quixese reafirmar o poder que posúe. A cada paso que da, ve como aquelas flores que o tiñan marabillado van descendendo en número. Infinidade de pequenos insectos voadores comezan a dubidar entre polinizar á flor de maior tamaño ou á flor de máis beleza. Pilotan vacilantes cara un destino premeditado e, antes de aterrar, cambian o rumbo do compás cara a flor que non escolleran previamente, creando a mencionada actividade hiperactiva caótica.
Non sabe se é por vontade propia ou por inercia, pero vostede tamén bota a correr.
Cara onde pretende ir?
As súas pisadas esmagan a herba alá por onde pasan, debuxando un carreiro de existencialismo case tan grande como o seu sentimento de inseguridade. Pero por moito que corra ou brinque, por moito que intente non destacar na situación facendo o que os demais fan, vostede non é unha abella. Pretende encaixar, pero non é unha abella.
O sol, extenuado pero satisfeito despois de presumir das súas capacidades, decide cambiar de posición; culminar o ceo non é tan sinxelo.
Outono.
De súpeto, comprende que non é preciso axustarse a unhas accións que non son froito das súas ideas, senón que case lle veñen impostas, só por non darse a ver. Non é preciso deixarse levar polos canóns.
Diminúe a velocidade da carreira. Para. Hiperventila uns segundos a causa do esforzo realizado, mais cando o seu corazón bombea de novo a un ritmo normal, as dendritas das súas neuronas fan emerxer unha pregunta en forma de pequena descarga.
E agora que?
De novo bota a camiñar, esta vez máis pausadamente. O caos queda rezagado e pouco a pouco a temperatura comeza a baixar. Agora sente frío. A gran estrela que lle proporcionaba calor intenta agocharche nalgures. Os seus instintos de supervivencia lévano a deixar de deambular sen rumbo para marcarse unha meta: ten que cazar o Sol.
Paso a paso inicia unha carreira contra reloxo (pois cada vez hai menos luz) na que, rumbo ao oeste, intenta sacarlle vantaxe ao seu obxectivo. A paisaxe bucólica é remplazada por unha zona máis boscosa e escarpada. O chan, ata agora herbáceo, pasa a ser máis pedregoso. Mire onde mire, imperan as tonalidades ocres e alaranxadas.
As ramas dos carballos atópanse semi-espidas e as follas lobuladas caen ao chan, elaborando un complexo conglomerado que podería compararse a unha manta. Unha manta outonal que protexe aos habitantes subterráneos do frío do que vostede tanto ansía escapar.
A diferenza das abellas, neste ecosistema todos os seus habitantes realizan unha labor de maneira organizada: os esquíos encárganse de roer as landras; os paxaros, de construír os seus niños, os cogomelos, de ornamentar a coiraza das árbores… Cada individuo preocúpase de aportar unha pequena peza ao intrincado crebacabezas que é o bosque. Nese momento comprende cal fora o problema durante o verán. Sinte como se cometese un adulterio contra a forma de vida máis natural, como si se vira obrigado a ser algo que non era simplemente para pertencer a unha comunidade.
Cada individuo ha de ser diferente pois, como no bosque, cada un ha de desempeñar unha función distinta.
Agora nótase canso. Nótase ínfimo, minúsculo.
A iluminación tenue do lugar acompaña á sensación de baleiro que sente por non saber cal é a súa función. Pode que non teña función e que, en realidade, sexa innecesario.
Por que existe?
Descoñece a resposta, pero polo menos non está disposto a abandonar a única meta que se marcou. E menos cando é sacado das súas cavilacións cando comeza a notar unha dor maiúscula nas falanxes causada polo frío.
Inverno.
A cada segundo que pasa, a intensidade da luz diminúe, como se o sol estivese tan canso de brillar como vostede de buscarlle unha resposta a todas as súas preguntas. Poida que o sol tampouco encontrase razón de ser. Pero, por que non o ía facer se é un compoñente vital para… e dicir, para todos os seres vivos?
A súa caza do sol segue en marcha, pero o seu obxectivo convértese en inacadable cando a última raiola roza o nadir, e con isto a luz do día desaparece definitivamente. Agora si que sente frío. A cada respiración, o bafo producido condénsase na atmosfera. Un rubor comeza a ferver baixo as súas meixelas a causa do descenso da temperatura.
Ergue a vista. Estrelas.
Que papel desempeñan as estrelas tan lonxanas se nin sequera lle poden proporcionar calor?
De novo, non sabe a resposta. Ou si?
As estrelas son conta contos. Viaxan no tempo para narrar as súas historias, pero para iso hai que saber escoitalas. Hai que ser consciente de que a súa luz viaxou durante millóns de anos e percorreu infinidade de anos luz para chegar a nós, polo que hai que agudizar os sentidos. Esa luz cóntanos que foi o que pasou hai moitos anos, mais no momento no que a devandita luz comezou a súa viaxe a través do tempo cara a Terra, as estrelas non eran conscientes da súa enorme importancia.
Que anda a buscar? Cara onde pretende ir? Por que existe?
Tal vez estas preguntas non teñan resposta inmediata. Tal vez vostede é como esas estrelas, pode que agora mesmo non sexa consciente da importancia que ten, pero virá alguén que, despois de todo o camiño que vostede percorreu, agudizará os sentidos para poder escoitar as súas historias.
E pode que así lle encontre unha resposta ao porqué.


Nota da autora.
Unha vez contáronme un conto sobre meigas, un conto que ía máis alá das vasoiras voadoras e dos esconxuros impronunciables: reveláronme que as verdadeiras meigas eran as mulleres sabias ás que os moradores da ignorancia temían, máis por respeto que por medo. Nese momento souben que quería ser unha meiga para, como fan as estrelas, poder contar as miñas propias historias, historias que lle aporten algún beneficio a quen sexa que as lea, outorgándolle así unha parte do meu feitizo.
Grazas.




 

No hay comentarios:

Publicar un comentario