Xeralmente, todas as historias narrativas comezan
da mesma maneira. Preséntasenos unha personaxe nun espazo e nun tempo cun
problema determinado; tras algunha que outra batalla ficticia ou conflito
amoroso, a nosa personaxe resolve o problema e a historia remata. Eu pretendo
cambiar as regras: vostede será a personaxe. Situareino en diferentes contextos
co único fin de espertar a súa curiosidade e de poñer en marcha o seu maxín.
Está preparado?
…
Latexos.
Latexos pausados e profundos reverberan ao seu redor. Escuridade.
Abre os ollos.
O astro rei esperta e unha calor aloumiñeira atopa coa súa faciana.
Primavera.
As súas
pupilas minguan debido ao cambio de luz, deixando ver uns iris escintilantes
que agochan unha mirada entre confusa e fascinada a causa do panorama ante o
que se atopa: unha paisaxe bucólica que zumega vida.
A branca
brétema da mañá esvara outeiro abaixo, limpando todo aquilo por onde pasa, como
se a natureza se estivese a lavar a cara para aparecer ante vostede cunha boa
presenza. Cada pinga de rosada en cada silveira, en cada tea de araña, en cada
póla de cada castiñeiro é única, pura e irrepetible.
Érguese.
Ao apoiar a
man na aínda húmida alfombra de herba, unha tímida xoaniña decide, sen o seu
permiso, realizar unha ruta de investigación dende o dorso da súa man ata o seu
antebrazo, sementando cóxegas en cada ápice do seu percorrido. Mais
instintivamente foxe cando se decata de que vostede pretende desexarlle os bos
días. Tal vez fose incluso máis tímida do que aparentaba ser.
Decide deixar
atrás a súa colorada amiga para escudriñar con máis atención o lugar no que se
atopa.
Á súa
esquerda, unha maxestuosa fervenza chora sobre as rochas erosionadas dunha ampla
lagoa. Como se dun elixir de vida se tratase, consegue atenuar a sede das
flores que, enérxicas, vivas, crecen ao bordo desta. Nunca flores tan fermosas
vira. O arrecendo suave que desprenden acentúa o seu atractivo. Á súa fronte,
atópase o outeiro polo que esvarara a néboa da mañá, tamén asolagado de
pequenas flores. As polícromas corolas esténdense ata onde lle alcanza a vista,
pero non conforme con esta beleza hiperbólica, superlativa, disponse a
explorar.
Que anda a
buscar?
Comeza a
camiñar, intentando non perder detalle do que sucede ao seu redor. Pronto a
agradable harmonía da beleza primaveral é substituída por unha, aparentemente
caótica, actividade hiperactiva.
Verán.
O sol abate
abruptamente contra vostede dende o cénit, como se quixese reafirmar o poder
que posúe. A cada paso que da, ve como aquelas flores que o tiñan marabillado
van descendendo en número. Infinidade de pequenos insectos voadores comezan a
dubidar entre polinizar á flor de maior tamaño ou á flor de máis beleza.
Pilotan vacilantes cara un destino premeditado e, antes de aterrar, cambian o
rumbo do compás cara a flor que non escolleran previamente, creando a
mencionada actividade hiperactiva caótica.
Non sabe se é
por vontade propia ou por inercia, pero vostede tamén bota a correr.
Cara onde
pretende ir?
As súas
pisadas esmagan a herba alá por onde pasan, debuxando un carreiro de existencialismo
case tan grande como o seu sentimento de inseguridade. Pero por moito que corra
ou brinque, por moito que intente non destacar na situación facendo o que os
demais fan, vostede non é unha abella. Pretende encaixar, pero non é unha abella.
O sol,
extenuado pero satisfeito despois de presumir das súas capacidades, decide
cambiar de posición; culminar o ceo non é tan sinxelo.
Outono.
De súpeto,
comprende que non é preciso axustarse a unhas accións que non son froito das
súas ideas, senón que case lle veñen impostas, só por non darse a ver. Non é
preciso deixarse levar polos canóns.
Diminúe a
velocidade da carreira. Para. Hiperventila uns segundos a causa do esforzo
realizado, mais cando o seu corazón bombea de novo a un ritmo normal, as
dendritas das súas neuronas fan emerxer unha pregunta en forma de pequena
descarga.
E agora que?
De novo bota a
camiñar, esta vez máis pausadamente. O caos queda rezagado e pouco a pouco a
temperatura comeza a baixar. Agora sente frío. A gran estrela que lle
proporcionaba calor intenta agocharche nalgures. Os seus instintos de
supervivencia lévano a deixar de deambular sen rumbo para marcarse unha meta:
ten que cazar o Sol.
Paso a paso
inicia unha carreira contra reloxo (pois cada vez hai menos luz) na que, rumbo
ao oeste, intenta sacarlle vantaxe ao seu obxectivo. A paisaxe bucólica é
remplazada por unha zona máis boscosa e escarpada. O chan, ata agora herbáceo,
pasa a ser máis pedregoso. Mire onde mire, imperan as tonalidades ocres e
alaranxadas.
As ramas dos
carballos atópanse semi-espidas e as follas lobuladas caen ao chan, elaborando
un complexo conglomerado que podería compararse a unha manta. Unha manta
outonal que protexe aos habitantes subterráneos do frío do que vostede tanto
ansía escapar.
A diferenza
das abellas, neste ecosistema todos os seus habitantes realizan unha labor de
maneira organizada: os esquíos encárganse de roer as landras; os paxaros, de
construír os seus niños, os cogomelos, de ornamentar a coiraza das árbores…
Cada individuo preocúpase de aportar unha pequena peza ao intrincado
crebacabezas que é o bosque. Nese momento comprende cal fora o problema durante
o verán. Sinte como se cometese un adulterio contra a forma de vida máis
natural, como si se vira obrigado a ser algo que non era simplemente para
pertencer a unha comunidade.
Cada individuo
ha de ser diferente pois, como no bosque, cada un ha de desempeñar unha función
distinta.
Agora nótase
canso. Nótase ínfimo, minúsculo.
A iluminación
tenue do lugar acompaña á sensación de baleiro que sente por non saber cal é a
súa función. Pode que non teña función e que, en realidade, sexa innecesario.
Por que
existe?
Descoñece a
resposta, pero polo menos non está disposto a abandonar a única meta que se
marcou. E menos cando é sacado das súas cavilacións cando comeza a notar unha
dor maiúscula nas falanxes causada polo frío.
Inverno.
A cada segundo
que pasa, a intensidade da luz diminúe, como se o sol estivese tan canso de
brillar como vostede de buscarlle unha resposta a todas as súas preguntas.
Poida que o sol tampouco encontrase razón de ser. Pero, por que non o ía facer
se é un compoñente vital para… e dicir, para todos os seres vivos?
A súa caza do
sol segue en marcha, pero o seu obxectivo convértese en inacadable cando a
última raiola roza o nadir, e con isto a luz do día desaparece definitivamente.
Agora si que sente frío. A cada respiración, o bafo producido condénsase na
atmosfera. Un rubor comeza a ferver baixo as súas meixelas a causa do descenso
da temperatura.
Ergue a vista.
Estrelas.
Que papel
desempeñan as estrelas tan lonxanas se nin sequera lle poden proporcionar
calor?
De novo, non
sabe a resposta. Ou si?
As estrelas
son conta contos. Viaxan no tempo para narrar as súas historias, pero para iso
hai que saber escoitalas. Hai que ser consciente de que a súa luz viaxou durante
millóns de anos e percorreu infinidade de anos luz para chegar a nós, polo que
hai que agudizar os sentidos. Esa luz cóntanos que foi o que pasou hai moitos
anos, mais no momento no que a devandita luz comezou a súa viaxe a través do tempo
cara a Terra, as estrelas non eran conscientes da súa enorme importancia.
Que anda a
buscar? Cara onde pretende ir? Por que existe?
Tal vez estas
preguntas non teñan resposta inmediata. Tal vez vostede é como esas estrelas,
pode que agora mesmo non sexa consciente da importancia que ten, pero virá
alguén que, despois de todo o camiño que vostede percorreu, agudizará os
sentidos para poder escoitar as súas historias.
E pode que así
lle encontre unha resposta ao porqué.
…
Nota da autora.
Unha vez contáronme un conto sobre meigas, un
conto que ía máis alá das vasoiras voadoras e dos esconxuros impronunciables:
reveláronme que as verdadeiras meigas eran as mulleres sabias ás que os
moradores da ignorancia temían, máis por respeto que por medo. Nese momento
souben que quería ser unha meiga para, como fan as estrelas, poder contar as
miñas propias historias, historias que lle aporten algún beneficio a quen sexa
que as lea, outorgándolle así unha parte do meu feitizo.
Grazas.
No hay comentarios:
Publicar un comentario