23 nov 2019

GAÑADORAS DO CONCURSO DE RELATOS CURTOS DE MEDO


O martes 19 de novembro tivo lugar a entrega dos premios do "Concurso relatos curtos de medo" que se organizou dende a biblioteca.

O primeiro premio: "Rosana a moneca" de Alba Vidal Seijo.
O segundo premio:  "En la oscuridad" de Andrea Alonso Míguez
O terceuri premio: " La mejor noche del año" de Lara Liñares Pombo


O xurado estivo formado prolos profesores/as: Yésica Blanco, Paula Fernández e  Paulino Vázquez.


Parabéns ás gañadoras e grazas aos participantes no concurso.

A continuación podes ler os relatos gañadores.



Rosana a moneca.

Se estás a ler isto e que tiveches a mala sorte de toparte co mal deste mundo ou que estás a piques. Son unha nena de 6 anos chamada marta e loitei co demo cara a cara e case perdo. Espero que deste pequeno diario saques algo que che sirva para loitar contra ela, pero o máis importante e que se ves corras, non da tormeta que  a anuncia, se non a ese ser maligno e despreciable con forma anxelical.

27-10-1967
Senteime no sofá onda meu irmán, que contemplaba os lóstregos que cubrían o ceo da nosa pequena granxa. Tiña medo, estabamos en Galicia e é moi normal que chova, pero esos lóstregos eran moi salvaxes e daban a entender que todo aquel insensato que saíse da casa ía sufrir a súa furia. O meu irmán Pablo non tiña medo, xa ten 15 anos e miña nai dicía que cando sea tan maior coma el xa no me asustarei tanto. Cos meus 6 anos xunteime co mei irmán que denotaba preocupación e agarrei formentemente a Carmela, a moneca que me enviara meu pai dende Alemania, a onde tivera que emigrar pola crise. Así que só estabamos eu, meu irmán e miña nai nunha pequena granxa vermella onde nunca sobraban os cartos.

28-10-1967
Espertei cos raios do sol nas miñas meixelas e con Carmela ao carón e baixei a almorzar coa miña pequena familia. Mamá cambiou moito dende que papá marchou, cando non durmía collía a licor e ía a habitación para chorar. Meu irmán asumiu a mando da familia, mentres que el muxía as vacas e apañaba as patacas o resto de rapaces ía de troula día e noite. Mamá como de costumbre decidiu almorzar na súa habitación, sorrín ao meu irmán e comín as papás como todas as mañáns. Despedinme del e fun ao prado para levar a pastar as vacas. No camiño encontrei os desastres da tormenta, cubos da basura esparcidos, postes eléctricos cos cables rotos e árbores, moitas árbores que tiveron a desgraza de ser arrincadas. Deixei ese panorama que denotaba tristeza e fun guíando as nosas tres vaquiñas pola camiño en diante, ata que dar ca bifurcación na que me dirixía o prado. Non me sorprendín cando vin unha enorme árbore cortando o camiño, non podía volver a casa, as vacas morrerían de fame entón non poderíamos conseguir a comida este inverno e comprar roupa de abrigo. Cun suspiro fun polo camiño da dereita que se perdía no bosque e guiei as vacas cara o interior. Pouco despois de entrar xa me arrepentín , as sombras domminaba a estancia e empecei a tremer. Oír a un moucho foi a gota que colmou o vaso, corrín polo medio dos arbustos e contemplei a terrible realidade, perdérame. As vacas para miña sorte seguíranme  e fitabanme cos ollos de reproche, avancei dando paus de cego polo monte ata dar cun pequeno claro. No centro había unha fermosa roseira con rosas negras como a medianoite, fun hacía ela maravillada pola súa beleza e cando me aproximei vin unha moneca de peluche colocada nunha pequena silla formada polas ramas da rosa. tiña o pelo negro, longo e liso; un vestido de punto vermello con esmeradas rosas negras bordadas e unhas bailarinas tamén negras. Deixei que as vacas pastaran alí e posteriormente atravesei o claro, divisei a miña casa e fun baixando polo monte ata que cheguei. Meu irmán traballaba duro recollendo o millo e limapandoo para vendelo no mercado. Saudoume brevemente e preguntoume como chegara tan tarde, eu respondinlle que tivera que ir por outra ruta e que xa lle contaría máis na cena. Subín ao meu curato co amoneca e senteime na miña cama. Decateime que a moneca tiña un nome bordado no lateral do vestido "Rosana", parecíame un nome adecuado e pasei todo o meu tempo libre xogando con ela e contándolle como mamá choraba pola noite e bisbaba que papá estaría unha alemá nese momente ou cando meu irmán xogaba ao pilla pilla polo millo cando estaba alto. Rosana escoitábame e era feliz con ela, pasouseme o tempo moi rápido e sen darme de conta meu irmán xa me estaba chamando para cear. Corrín coa moneca escaleiras abaixo, miña nai e meu irmán xa estaban comendo. Senteime á mesa e meu irmán Pablo díxome que lle contase o que pasou. Fun relatando  os acontecementos e cando cheguei á parte do claro cas rosas miña nai dun un bote. Ollou para min e díxome como se me ocurríra ir por aí, que se camiño estaba prohibido  porque moitas nena que entraron non volveron a saír, que as mataran e as enterraran no mesmo bosque. Mirei con tremor a Pablo e el a mamá, tras un silencio meu irmán díxome que non fixese caso que esas historias eran falares de vellas que se aburrían moito. Miña nai contradeciuno e el en vez  de calar como adoitaba facer díxolle que estaba tola, que desde que papá marchou só estivo bebendo e que el máis eu tivemos que encargarnos de todo. Miña nai enfadada marchou en silencio a súa habitación e nos acabamos coa cea en silencio.
 29-10-1967
Esperteime máis tarde do habitual, pasei a noite pensando na pelea de mamá con Pablo. fun cara abaixo con Rosana a almorzar, o meu irmán aínda lle quedaban tres cuartos de millo por limpar e non podía perder o tempo. Hoxe tocábame recoller os ovos das galiñas e fun ca miña cesta, deixei a Rosana na casa por que non a quería manchar. Pasei o día traballando: dinlle verzas aos coellos, recollín mazás da maceira e lavei a roupa. Cheguei a carón da cena e busquei a Rosana, non  estaba, mirei na miña habitación, na sala e finalmente na cociña. Cando chegou meu irmán pregunteille pola moneca e constestoume que no a collera. Na cea  baixou miña nai e pregunteille pola moneca, e ela constestoume de forma natural que a queimara por que tiña o demo dentro. Pablo e eu mirámola coa boca aberta e eu  púxenme a chorar. Meu irmán díxome que me tranquilizara que era só unha moneca para logo dirixirse á nosa nai. Acusouna de estúpida e dixolle por que non marchaba de aquí porque o único que nos daba eran problemas e que por encima de traballar nós os dous como escravos ela destruía as poucas pertenzas que tiñamos. Miña nai ao igual que a a outra noite non contestou e fuxiu ao seu cuarto.
30-10-1967
Levanteime sen ganas e ollei cara o lugar onde adoitaba durmir con Rosana. Cun suspiro prepareime como todos os días e fun facer as tarefas do fogar. Limpei todos os mobles, barrín, freguei,planei as patacas para a cea e limpei a cubertería. na cea reunínme co meu Pablo, pero mamá non baixara. Os dous miramos extrañados e cando acabamos de comer fumos buscala. Non a atopamos no seu cuarto nin en ningún lugar da casa, desesperados dirixímonos ao cortello e entón vímola. Alí aforcada e desangrada no medio e medio da pequena estancia. Fumos correndo ponda ela e pola súa mirada cristalina subemos de que xa non había nada que facer. No solo, enfrente do cadáver, había unah palabra escrita con sangue e cortaba igual ca mil coitelos " VINGANZA".
Enterramos a mamá na leira e choramos sobre a súa tumba, ao acabar durmín co meu irmán e os dous recordamos como era cando mamá coidaba de nós e papá traballaba para poder logo tamén xogar. Recordamos como era ser felices,
31-10-1967
O meu irmán e eu espertamos tarde e como consecuencia tivemos que traballar o dobre de apurados. Botaba de menos a mamá e tiña a sensación de que estaba esperando coma sempre a hora de cenar e ollando a foto de papá. Non me sorprendeu moito o suicidio, pero non sei a que se refería esa palabra que se atopaba no solo, eu non sabía ler, pero Pablo díxomo. Mamá  nuncha saía da súa habitación como podía gañar enimigos? A outra posibilidade e que o escribise ela, non estaba moi corda. Entón apareceu unha posibilidade que me fixo tremer. A moneca, queimouna toda e a nadie lle gusta iso. Corrín á lareira, non encenderamos o lume daquela, se a queimou deberían quedar restos, corrín e ao abrir a lareira contempleí horrorizada como estaba totalmente limpa sen restos. Fun á leira e pregunteille ao meu irmán se vaciara a lareira e el contestoume que non, entón expuxenlle a miña teoría da vinganza da moneca. El ollou cara min branco coma o papel e díxome que  había moitas posibilidades de que mamá vaiara os restos pola leira. Suspirei e axudei a recoller o millo. Na hora da cea entramos xuntos e fun ao cuarto de mmá, para o meu horror a moneca estaba depositada na cama e no seu fermoso rostro un sorriso.


Se estas a ler isto é que tes a morte a uns poucos metros e se chama Rosana.


En la oscuridad
Prólogo
Todo comenzó la noche de Halloween de 1986, cuando una joven de 16 años, llamada Anastasia Clementine fue ahorcada por su psicótico padre Bar Clementine. El móvil del crimen fue ir con unos amigos a jugar a la ouija a la mansión Monkowell, una gran  construcción de la que se decía que estaba embrujada, sin su consentimiento. Cuando fue arrestado por la policía Clementine juró que con cada 16 años en la noche de Halloween, volvería aquella masnión a por los jóvenes que se adentraran en ella. Obivamente nadie le creyó, pero la noche de Halloween del año 2002. Clementine  regresó ahorcando a uno enamorados de 16 años que iban allí a verse a escondidas.

31 de octubre de 2018, 32 años después del asesinado de Anastasia.

Me llamo Jason. La mañana del 31 de octubre amanecía nublada y el cielo era un gran augurio de tormenta, aquel Halloween iba a ser diferente, pues mi hermana Stella iba a dar una fiesta en la mansión Monkowell. Stella y yo estábamos muy ilusionados pues, anteriormente, nuestros padres habían accedido a que, tras el fin de la fiesta, nos quedáramos a dormir allí con Lidya, Mark y Tom, nuestros mejores amigos.
Dieron las siete de la tarde y la fiesta comenzó. La gran mansión ya no estaba abandonada, aunque no lo parecía. Desde los asesinatos de 1986 y 2002, se había convertido en una atracción turística donde también se celebraban los eventos relacionados con Halloween más exclusivos de la ciudad. Su interior estaba decorado con telas de araña, esqueletos, velas y más objetos relacionadas con esta festividad.
Lo estábamos pasando genial hasta que pasadas las once, mi hermana desapareció. Al principio la buscamos con calma, esperando encontrarla hablando con cualquiera, pero tras un cuarto de hora, aparecieron miembros de la policía y del FBI avisados por mi angustiado padre. Después de una hora de incertidumbre, pasadas las doce, un grito de agonía cortó el aire.
Parecía provenir de la segunda planta de la casa, subí las escaleras corriendo. Detrás de los federales que se hallaban conmigo en aquel momento y tras unos instantes, la encontramos. Su cuerpo inerte se hablaba suspendido en el aire con una soga atada alrededor de su cuello y una profunda expresión de agonía en su rostro. Las  piernas me fallaron, intenté mantenerme en pie pero finalmente la oscuridad me  envolvió y lo vi. Era un hombre extremadamente delgado, bajito con el pelo castaño con unos intensos ojos verdes, su cara estaba deformada, llena de cicatrices. Entonces comenzó a acercarse lentamente, hasta que, de repente se abalanzó sobre mí.
En ses instante, me desperté. Me hablaba en mi habitación todo aparentaba estar inquietamente normal. Encendí mi móvil, que como siempre permanecía en mi mesilla, eran las diez y viente de octubre de 2018. Quizás todo había sido un sueño....

La mejor noche del año

A cualquiera la hubiera tomado por loca. 
Muchos no comprendían por qué una chiquilla tan bien educada e inteligente amaba una estúpida fiesta pagana. Sin embargo, tenía sus motivos, pero nadie se había molestado en preguntárselos.
La causa tenía nombre y fecha: Chiara, 2 de mayo de 2006. Algunos imaginaban su historia; otros (a los que me atrevo a calificar faltos de ingenio, sin intención de ofenderles) no eran capaces de deducirla. No obstante, sólo los parientes más cercarnos estaban al tanto de la inclinación natural de la muchacha hacia lo que se conoce como  " El Día de los Muertos". Al contrario que muchos amantes de Halloween, ella no era una de esas adolescentes que se van de fiesta y se emborrachan al son de la música de una discoteca decorada para hacer temblar al mismísimo fantasma Bloody Mary.
No, ella no era así.. 
Cualquiera la hubiera tomado por loca si se hubiese detenido a explicarles cómo, tras la muerte de su hermana mayor, cada anochecer se sentaba sobre la cama a esperarla, ilusionada de que regresara a besar su frente y desearle buenas noches. Y es que una noche de Halloween, ya bien acurrucada entre las sábanas, le pareció oír cómo se abría la puerta de su cuarto y unos labios cálidos se apoyaban delicadamente sobre su cabeza. Comprendió que era cierta aquella popular historia: los muertos tienen permiso para bajar al mundo de los vivos una vez al año.
Desde entonces, el 31 de octubre se iba a dormir más temprano para que su hermana pudiera acercarse al cabezal de su cama, darle un beso y regrasar al cielo, en donde,, probablemente vivía.


No hay comentarios:

Publicar un comentario